در سال 2006، لیپسون اولین پرینتر سه بعدی منبع باز جهان به نام Fab@Home را که می تواند برای غذا استفاده شود، راه اندازی کرد تا سازندگان را تشویق کند تا با این فناوری آزمایش کنند. در ابتدا، Fab@Home و سایر پرینتر سه بعدی های اولیه مواد غذایی، محصولات قنادی مانند فراستینگ کیک یا شکلات را چاپ می‌کردند، زیرا قوام این غذاها باعث می‌شود لوله‌گذاری آنها بسیار آسان باشد.
خوراکی های قابل چاپ
اما برای اینکه پرینتر سه بعدی ها به لوازم رایج آشپزخانه تبدیل شوند، این فناوری باید به بلوغ برسد. بلوتینگر توضیح می دهد که سخت افزار بسیار ساده است: «به معنای واقعی کلمه ماشینی است که می‌تواند یک سرنگ غذا را برداشته و سپس آن را بر اساس نوعی مسیر هدایت‌شده شلیک کند».
اما هیچ نرم افزار یا سخت افزار استانداردی وجود ندارد که برای چالش های خاص چاپ غذا بهینه شده باشد. بلوتینگر می‌گوید: «ما از نرم افزار صنعتی طراحی‌شده برای چاپ قطعات پلاستیکی و فلزی استفاده می کنیم و هک‌های کمی برای کارکرد آن داریم. این رشته همچنین نیاز به جمع آوری دستور العمل های دیجیتالی استاندارد دارد که آشپزهای خانگی می توانند دانلود کرده و در پرینتر سه بعدی های خود استفاده کنند، روشی که سازندگان می توانند طرح هایی را برای ساخت اسباب بازی ها یا ابزارهای پلاستیکی دانلود کنند. در حال حاضر، سرآشپزی که می‌خواهد از هوموس و کوسکوس با لعاب سیر، یا یک قطره پنیر خامه‌ای چغندر و گردو چاپ کند، باید با زحمت دستوری را از ابتدا تهیه کند.
برای ایجاد یک غذای قابل چاپ، محققان باید مواد را مخلوط و دوباره مخلوط کنند تا خواص مواد مانند ویسکوزیته، چسبندگی بین لایه‌های چاپ شده و سرعت رسوب لایه‌های مختلف را با آزمون و خطا تنظیم کنند. و در پایان روز، هنوز هم غذا است، بنابراین آنها باید به محتوای غذایی و خوش طعم بودن آن نیز توجه کنند.
به طور کلی، برای غذاهای ساخته شده با پرینتر سه بعدی اکستروژن، ویسکوزیته یک عامل مهم است. برخی از پرینتر سه بعدی ها، از جمله یکی در آزمایشگاه Oleksyk که به پنوماتیک متکی است، می توانند مواد جامد مانند مهره را چاپ کنند.
کوچما می‌گوید: «تفاوت بزرگی که باید در مورد چاپ سه بعدی غذا در مقابل چاپ سه بعدی یک پلاستیک مراقب باشید، جاذبه است.» هنگام چاپ پلاستیک، نازل های چاپگر سه بعدی، مواد را تا نقطه ذوب آن گرم می کنند که از نوک خارج می شود و پلاستیک بعداً سخت می شود. این فرآیند می تواند برای برخی از غذاها مانند شکلات موثر باشد، اما برای برخی دیگر مانند کره بادام زمینی یا پنیر خامه ای موثر نیست.
کار کردن با موادی که قوام فراستینگ دارند راحت‌تر است. بلوتینگر می‌گوید: گوشت‌ها را می‌توان به آن حالت پودر کرد، اما سبزیجات به دلیل محتوای بالای آب آنها ممکن است مجبور شوند با یک عامل غلیظ کننده مانند صمغ زانتان ترکیب شوند. او و همکارانش همچنین در حال بررسی راه هایی برای چاپ مواد غیر خمیری مانند پودرها، جامدات، مایعات و ژل هستند. مایکل اوکاموتو، دانشمند مواد غذایی در آزمایشگاه Oleksyk، می‌گوید رب ها همچنین می توانند به عنوان اجزای ساختاری ایفای نقش کنند که مواد پرکننده یا جامدتری را در کنار هم نگه می دارند.
علاوه بر این، نحوه قرار دادن مواد در نازل های پرینتر سه بعدی می تواند تراکم غذا و سطح جویدن آن را تغییر دهد. این ویژگی ها بر میزان سختی فک یک فرد برای تجزیه غذا تأثیر می گذارد که به نوبه خود تجربه غذا خوردن را تغییر می دهد. اولکسیک می گوید، از نظر تئوری، این جنبه‌های مختلف طراحی یک غذای چاپی می تواند بر سیری غذاخور تأثیر بگذارد. او و همکارانش شروع به بررسی این موضوع کرده اند که چگونه می تواند با مقدار غذایی که یک فرد تصمیم می گیرد بخورد مرتبط است.
یک چاقو یک قرص گوشت گیاهی را که ظاهراً با چربی مرمر شده است برش می دهد.
در سال 2006، لیپسون اولین پرینتر سه بعدی منبع باز جهان به نام Fab@Home را که می تواند برای غذا استفاده شود، راه اندازی کرد تا سازندگان را تشویق کند تا با این فناوری آزمایش کنند. در ابتدا، Fab@Home و سایر پرینتر سه بعدی های اولیه مواد غذایی، محصولات قنادی مانند فراستینگ کیک یا شکلات را چاپ می‌کردند، زیرا قوام این غذاها باعث می‌شود لوله‌گذاری آنها بسیار آسان باشد.
خوراکی های قابل چاپ
اما برای اینکه پرینتر سه بعدی ها به لوازم رایج آشپزخانه تبدیل شوند، این فناوری باید به بلوغ برسد. بلوتینگر توضیح می دهد که سخت افزار بسیار ساده است: «به معنای واقعی کلمه ماشینی است که می‌تواند یک سرنگ غذا را برداشته و سپس آن را بر اساس نوعی مسیر هدایت‌شده شلیک کند».
اما هیچ نرم افزار یا سخت افزار استانداردی وجود ندارد که برای چالش های خاص چاپ غذا بهینه شده باشد. بلوتینگر می‌گوید: «ما از نرم افزار صنعتی طراحی‌شده برای چاپ قطعات پلاستیکی و فلزی استفاده می کنیم و هک‌های کمی برای کارکرد آن داریم. این رشته همچنین نیاز به جمع آوری دستور العمل های دیجیتالی استاندارد دارد که آشپزهای خانگی می توانند دانلود کرده و در پرینتر سه بعدی های خود استفاده کنند، روشی که سازندگان می توانند طرح هایی را برای ساخت اسباب بازی ها یا ابزارهای پلاستیکی دانلود کنند. در حال حاضر، سرآشپزی که می‌خواهد از هوموس و کوسکوس با لعاب سیر، یا یک قطره پنیر خامه‌ای چغندر و گردو چاپ کند، باید با زحمت دستوری را از ابتدا تهیه کند.
برای ایجاد یک غذای قابل چاپ، محققان باید مواد را مخلوط و دوباره مخلوط کنند تا خواص مواد مانند ویسکوزیته، چسبندگی بین لایه‌های چاپ شده و سرعت رسوب لایه‌های مختلف را با آزمون و خطا تنظیم کنند. و در پایان روز، هنوز هم غذا است، بنابراین آنها باید به محتوای غذایی و خوش طعم بودن آن نیز توجه کنند.
به طور کلی، برای غذاهای ساخته شده با پرینتر سه بعدی اکستروژن، ویسکوزیته یک عامل مهم است. برخی از پرینتر سه بعدی ها، از جمله یکی در آزمایشگاه Oleksyk که به پنوماتیک متکی است، می توانند مواد جامد مانند مهره را چاپ کنند.
کوچما می‌گوید: «تفاوت بزرگی که باید در مورد چاپ سه بعدی غذا در مقابل چاپ سه بعدی یک پلاستیک مراقب باشید، جاذبه است.» هنگام چاپ پلاستیک، نازل های چاپگر سه بعدی، مواد را تا نقطه ذوب آن گرم می کنند که از نوک خارج می شود و پلاستیک بعداً سخت می شود. این فرآیند می تواند برای برخی از غذاها مانند شکلات موثر باشد، اما برای برخی دیگر مانند کره بادام زمینی یا پنیر خامه ای موثر نیست.
کار کردن با موادی که قوام فراستینگ دارند راحت‌تر است. بلوتینگر می‌گوید: گوشت‌ها را می‌توان به آن حالت پودر کرد، اما سبزیجات به دلیل محتوای بالای آب آنها ممکن است مجبور شوند با یک عامل غلیظ کننده مانند صمغ زانتان ترکیب شوند. او و همکارانش همچنین در حال بررسی راه هایی برای چاپ مواد غیر خمیری مانند پودرها، جامدات، مایعات و ژل هستند. مایکل اوکاموتو، دانشمند مواد غذایی در آزمایشگاه Oleksyk، می‌گوید رب ها همچنین می توانند به عنوان اجزای ساختاری ایفای نقش کنند که مواد پرکننده یا جامدتری را در کنار هم نگه می دارند.
علاوه بر این، نحوه قرار دادن مواد در نازل های پرینتر سه بعدی می تواند تراکم غذا و سطح جویدن آن را تغییر دهد. این ویژگی ها بر میزان سختی فک یک فرد برای تجزیه غذا تأثیر می گذارد که به نوبه خود تجربه غذا خوردن را تغییر می دهد. اولکسیک می گوید، از نظر تئوری، این جنبه‌های مختلف طراحی یک غذای چاپی می تواند بر سیری غذاخور تأثیر بگذارد. او و همکارانش شروع به بررسی این موضوع کرده اند که چگونه می تواند با مقدار غذایی که یک فرد تصمیم می گیرد بخورد مرتبط است.
یک چاقو یک قرص گوشت گیاهی را که ظاهراً با چربی مرمر شده است برش می دهد.
نقش پرینتر سه آتی در صنعت پزشکی